De Bilibid gevangenis te Manilla

Geïnterneerden in Santo Tomas bevrijdBewerken

Op 3 februari 1945 rukten delen van de Amerikaanse 1e Cavaleriedivisie onder generaal-majoor Verne D. Mudge op richting de noordelijke buitenwijken van Manilla en namen een belangrijke brug over de rivier de Tuliahan in. Een eskader van de 8e Cavaleriedivisie onder brigadier-generaal William C. Chase was de eerste eenheid die de stad bereikte en rukte op richting de campus van de University of Santo Tomas, die veranderd was in een interneringskamp voor burgers en de Amerikaanse leger- en marinezusters beter bekend als de “Angels of Bataan”.

Sinds 4 januari 1942 werd het hoofdgebouw van de universiteit gebruikt om burgers gevangen te houden. Van de 4.255 gevangenen, stierven 466 in gevangenschap, drie werden op 15 februari 1942 vermoord nadat ze probeerden te vluchten, slechts een kon in januari 1945 met succes ontsnappen.

Om 21:00 uur crashte een jeep tegen de hoofdpoort waardoor er vuur uitbrak, de bestuurder van de jeep, kapitein Manuel Colayco werd het eerste bekende geallieerde slachtoffer bij de bevrijding van Manilla. Hij en zijn compagnon luitenant Diosdado Guytingco waren ingedeeld bij de Amerikaanse Eerste Cavalerie. Beiden waren ongewapend. Colayco stierf zeven dagen later in een veldhospitaal. Gelijktijdig ramde een M4 Sherman tank van de 44th Tank Bataljon genaamd “Battlin Basic” de universiteitsmuren, terwijl vier andere tanks door de Calle España doorbraken. Amerikaanse troepen en Filipijnse guerrilla’s volgden meteen, na een korte schermutseling werden de meeste van de geïnterneerden bevrijd.

De Japanners onder bevel van luitenant-kolonel Toshio Hayashi dreven de overgebleven geïnterneerden samen in de Education Building als gijzelaars. De volgende dag op 4 februari onderhandelden ze met de Amerikanen om ze toe te staan zich aan te sluiten bij de Japanse troepen in het zuiden van de stad. De Filipijnse en Amerikanen gingen akkoord, maar de Japanners mochten alleen hun geweren, pistolen en zwaarden dragen. De volgende dag stuitte een patrouille van de 37e Infanteriedivisieen de 31e Infanteriedivisie op meer dan 1.000 krijgsgevangenen, de meeste waren de verdedigers van Bataan en Corregidor die vastgehouden werden in de Bilibid-gevangenis die door de Japanners was verlaten.

In de morgen van 5 februari werden 47 Japanners uit de universiteit geleid naar de door hun verlangde plek. Elke groep groette elkaar en ze vertrokken. De Japanners wisten niet dat het gebied waar ze om verzochten vlak bij het door de Amerikanen bezette Malacañang Palace lag en spoedig werden ze onder vuur genomen en verschillende Japanners inclusief Hayashi werden gedood. Later in de middag keerden de overlevenden van dezelfde groep terug naar Santo Tomas en werden daar krijgsgevangen genomen.

In totaal werden 5.785 gevangenen bevrijd: 3.000 Filipino's, 2.870 Amerikanen, 745 Britten, 100 Australiërs, 61 Canadezen, 50 Nederlanders, 25 Polen, 7 Fransen, 2 Egyptenaren, 2 Spanjaarden, een Zwitser, een Duitser en een Slowaak.

Onderstaande link laat een aantal foto's zien, die vlak na de bevrijding van het gevangenkamp zijn genomen: 

https://www.flickr.com/photos/johntewell/6058065261/in/photostream/lightbox/

 Hieronder volgt een verslag van de gruwelijke omstandigheden die in het Bilibid-kamp heersten, vlak voor de bevrijding:

Old Bilibid Prison

According to Wikipedia: “The Old Bilibid Prison, then known as Carcel y Presidio Correccional (Spanish, “Correctional Jail and Military Prison”) occupied a rectangular piece of land which was part of the Mayhalique Estate in the heart of Manila. The old prison was established by the Spanish colonial government on 25 June 1865 via royal decree. It is divided into two sections: the Carcel, which could accommodate 600 inmates; and the Presidio, which could hold 527 prisoners.”
Initially used by the Japanese to house POWs, Old Bilibid Prison became the new home for the Baguio internees, as the Allies were invading Luzon. Frederic Stevens has this account in his book, Santo Tomas Internment Camp:

On December 27, 1944, notice was given that Camp [Baguio Internment Camp] would be transferred within twenty-four hours. The first contingent of internees left Baguio in fifteen trucks at 4 o’clock in the morning of December 28th. At Binalonan a halt was made and the party was tranferred to nine of the trucks, the other six returning to Baguio for the other internees. Naturally much of the baggage had to be left in Binalon and some was permanently lost. The first contingent arrived in Manila and were housed in the Old Bilibid Prison at 2 A.M., December 29th. The others followed soon after. Most of the baggage arrived in driblets during the next week. All Camp stores and community supplies were deliberately left behind or looted.
Bilibid offered new problems in sanitation. This place was one mass of filth, lice, bed bugs and rats. There were no broom, no mops, no means except hands with which to clean. An emgency crew was organized for the unwelcomed task. The beds, toilets, room and yard were finally cleaned up as well as possible and a Camp routine set up. Guards were kept at the gate at all times to keep a lookout and advise of any change in the situation. So strict was the Japanese guard over Bilibid that no work of outside happenings reached the internees or the war prisoners, who were located close-by. The internees were in Bilibid for three weeks before Santo Tomas, only two kilometers distant, knew of the transfer.
The food situation at Bilibid became serious. From 300 grams allowed in Baguio, the ration dropped to 200 grams per person per day during January and on February 1st was reduced to the unheard quantity of one hundred grams per person per day! Through the pity of the Japanese sergeant in charge of the food issue, a double quantity was given out, the internees receiving 200 grams. How long this could have continued without detection is a question, but conjectors are unnecessary.
On February 3rd, 1945, came the great day of deliverance, when the American forces, consisting of the First Calvalry, 37th Division, and 44th Tank Battalion, less than 1,000 strong, made their way through thousands of the encircling foe and began the task of rescue. The Japanese at Bilibid took shelter in fortified rifle pits and fought despartely. The first contact of the internees and war prisoners with the rescue troops took place on February 5th and from that time on the captives wwere well taken care of by the Forces of Liberation.

Tenslotte een amerikaans filmje naar aanleiding van de bevrijding van Bilidib:

 http://www.criticalpast.com/video/65675053383_Naval-men_prison-building_huge-crowd_ounces-of-grain

terug naar de blog:
http://genealogievandersommen.blogspot.nl/